در سیستم های مختلف ، ایمپلنت ها با ابعاد و اندازه های مختلفی وجود دارند که کلینیسین با توجه به شرایط کلینیکی می تواند نوع مناسب آن را انتخاب کند.هدف نهایی از طرح درمان در دندانپزشکی ایمپلنت به حداکثر رساندن تماس ایمپلنت با استخوان است . این به حداکثر رساندن سطح می تواند با انتخاب طرح های مختلف ایمپلنت از لحاظ طول ، قطر شکل رزوه ها و همچنین خصوصیت های سطحی ایمپنت به دست آید.همچنین کسب ثبات اولیه (primary stability) مناسب از شرایط یک درمان مناسب ایمپلنت است و به همین منظور ایمپلنت هایی با ابعاد مختلف وجود دارد 

در این مقاله به بررسی طول و قطر مناسب در ایمپلنت می پردازیم

بررسی طول های ایمپلنت

اکثر کارخانجات تولید کننده ایمپلنت، فیکسچرهایی با طولهای متفاوت ارائه می نمایند. معمولا طول فیکسچرها بین 5/1 تا 16میلیمتر می باشد. وقتی سایر فاکتورها مشابه باشند هرچه طول یک فیکسچر بلندتر باشد سطح تماس آن هم بیشتر خواهد بود. بنابراین قانون ابتدایی می گوید که هرچه طول فیکسچر بلندتر باشد بهتر است ولی طول فیکسچر اغلب توسط ارتفاع زائده آلوئول در ناحیه مورد نظر تعیین می گردد. بنابراین معمولا در نواحی خلفی طول های کوتاهتر و در نواحی قدامی طول های بلندتر به کار می رود. از طرف دیگر در قدام مندیبل اگرچه ارتفاع استخوان در دسترس بیشتر است ولی از طرف دیگر استخوان در این ناحیه معموال دنس تر و نیروهای اکلوزالی نیز کمتر است. در عوض در نواحی خلفی یعنی جایی که نیروهای اکلوزالی بیشتر است معموال ارتفاع استخوان در دسترس کمتر و تراکم استخوان نیز کمتر است.

نکته *طول ایده آل ایمپلنت چنانچه ارتفاع استخوان در دسترس کافی باشد، فیکسچر بایستی بین 12 تا 15 میلیمتر ارتفاع داشته باشد. چنانچه ارتفاع استخوان کافی نباشد، بایستی مالحظات بیومکانیکال کاهنده استرس در نظر گرفته شود. هر چه استخوان نرم تر باشد ایمپلنت با طول و قطر بیشتر مطلوب تر است.

قطر ایمپلنت

در ابتدا که ایمپلنتها به بازار معرفی شدند قطری معادل 2 میلیمتر داشتند. بعدها برنمارک ایمپلنتهای با قطر 3705 را ارائه کرد. البته ایمپلنت قطر 4 هم در سیستم برنمارک تولید می شد که اغلب به عنوان ایمپلنت پشتیبان مورد استفاده قرار می گرفت. یعنی چنانچه پس از دریلینگ برای فیکسچر قطر 3705 ، ثبات اولیه مناسب نمی بود فیکسچرهای قطر 4 به عنوان جایگزین به کار می رفتند. در سالهای اخیر کارخانجات مختلف، ایمپلنتهایی با قطرهای متفاوت ارائه می دهند.

 بر اساس نظر دکتر میش، ایمپلنتهای با قطر بیش از 4 میلیمتر را می توان "قطور" نامید. علت اولیه استفاده از ایمپلنتهای قطور مشابه سازی قطر ایمپلنت با قطر دندان جایگزین شونده بود تا امرجنس پروفایل روکش از نظر زیبایی بهینه شود. استفاده از ایمپلنت قطور مزایایی از لحاظ جراحی، پروتز و لودینگ دارد و ضمنا چون افزایش قطر ایمپلنت نقشی در افزایش قیمت آن ندارد، استفاده از یک ایمپلنت قطور به صرفه تر از دو ایمپلنت باریک می باشد.